Het is maandagmorgen in april. Ik ga op stap voor mijn dagelijkse wandeling met mijn hond in het mooie bosgebied in Enschede. De zon schijnt, de vogels fluiten en de lente is volop aanwezig. Alleen heb ik hier geen oog voor. Ik zit in mijn hoofd. Twee dagen eerder is mij verteld dat mijn assisterende rol in een training anders zal zijn dan was afgesproken. Ik begrijp de reden voor de wijziging en tegelijkertijd voel ik dat ik die verandering niet wil. Er komen allerlei gedachtes bij me op en ik ben druk aan het interpreteren hoe een en ander in elkaar zit. Ik vraag me af wat er zal gebeuren als ik uitspreek dat ik niet akkoord ga en wat dit betekent voor de relatie. Kortom, ik zie tegen het gesprek op en voel me wiebelig en onzeker. Mijn hond is ondertussen druk aan het snuffelen, doet hier en daar een plasje en geniet van het hier en nu.

Het is maandagmorgen. De tweewekelijkse teamvergadering begint. Manager Jose komt binnen stormen, druk gebarend, een grap hier, een grol daar en een heel verhaal over haar weekend. Hein duikt dieper weg in zijn stoel, kijkt naar de grond en vraagt zich af hoe hij straks helder moet maken wat er allemaal nodig is voor zijn project. Els zucht en denkt: 'kom op, laten we starten en snel de agendapunten afwerken. Dan kan ik tenminste verder met het echte werk'. Hans schenkt ondertussen koffie en informeert bij collega's hoe het weekend is geweest. De sfeer tijdens de teamvergaderingen komt steeds vaker onder druk te staan.

De rups voelt zich prettig in haar cocon. Het is er licht, ruim en comfortabel. Als het buiten regent en onweert, is het binnen lekker veilig en droog. Af en toe rommelt ze wat aan de wanden van haar cocon. Ze strijkt her en der een plooitje glad en repareert scheurtjes in de wand. Ze merkt wel dat er buiten ook andere rupsen zijn. Als het geluid van die rupsen te dichtbij komt, wordt ze onrustig. Ze schopt tegen de wanden. Alle draden raken in de war. Daar schrikt ze van. Snel brengt ze de draden weer terug in de oude staat en stopt met schoppen. Het is veel beter om rustig te blijven en te kijken naar de keurige vorm van haar zelfgesponnen huis.